Τα θύματα της γουρουνίας όλων μας ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Η ΣΑΝ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΑΤΖΗ
ΠΟΥ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΦΙΛΗ ΕΛΕΝΗ ΣΕΤΤΑ
ΑΛΛΑ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ
ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΦΙΛΟΥΣ
Αγαπημένη Ελένη, δευτερολογώντας μετά το μικρό μου σχόλιο χθες σχετικά με μια μπροσούρα που σχεδίαζες πολύ σωστά να κάνεις σχετικά με την επίδραση των ναρκωτικών στο μυαλό της νεολαίας μας, αισθάνομαι επιτακτικά την υποχρέωση να σου ξεκαθαρίσω δημοσίως, ότι χωρίς ποτέ να δηλώνω άγιος, αν κάτι μίσησα στην ζωή μου από τις γουρουνιές του κάθε ανθρώπου, είναι δύο πράγματα: Πρώτο τη διάδοση των ναρκωτικών, και δεύτερον την παιδοφιλία, που και η λέξη ακόμη αυτή που την εκφράζει στη μοντέρνα γλώσσα μας κυριολεκτικά αδικείται. Και τις δύο αυτές καταστάσεις τις θεωρώ απ’ την πλευρά των θυτών, σαν έσχατο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και κάθε στοιχειώδους κανόνα της ηθικής της. Κι όταν λέω αυτό Ελένη δεν το λέω αβασάνιστα και μάλιστα απέραστο από χιλιάδες βασανιστικές σκέψεις και συνειρμικές διακλαδώσεις. Όλα στον άνθρωπο συγχωρούνται τελικά, ακόμη και τα χειρότερα. Ο δαιμονιασμένος Ντοστογιέφσκι στους αδελφούς Καραμαζώφ φθάνει στην ακρότητα του οίκτου και του ελέους, να βάζει το δίλημμα, κυρίως στον εαυτό του, να αναρωτιέται αν είναι δυνατόν, μία μάνα να συγχωρεί ποτέ το δολοφόνο του παιδιού της. Όλα συγχωρούνται στον άνθρωπο Ελένη, ακόμη και τα χειρότερα, εκτός από το να βιάζει κανείς το μυαλό των παιδιών και γενικότερα των νέων, είτε με την κτηνωδία των διαστροφικών ορέξεων του επί του σώματός των, είτε με την επίσης κτηνωδία των διαστροφικών επίσης ορέξεων του επί της ψυχής των, προς απόκτηση, ηδονής, χειραγώγησης, συσσώρευσης πλούτου, και παραπλάνησης των παιδιών και πάλι γενικότερα των νέων από το περιφανέστατο νόημα της ζωής, στο ότι: ακόμη και ο μόχθος μας να ζούμε είναι χαρά ατελείωτη.
Από εκεί και πέρα Ελένη, ίσως θα αναρωτιέσαι και μάλιστα δικαίως, τι ήταν αυτό, που σου ανέστειλε εχθές το βράδυ την ευγενή παρόρμηση να ετοιμάσεις την μπροσούρα. Δεν έχεις άδικο αν σκέφτηκες˙ πως ίσως έτσι ωραιοποιώντας, έστω κι ηθελημένα ο παραμυθατζής, κάποια, κατά τα άλλα νοσηρά, όχι όμως απαραιτήτως και εγκληματικά ακούσματα των παλαιότερων των εποχών, τότε που δεν υπήρχε ακόμη εμπόριο ηρωίνης και κόκας και των άλλων συναφών, και μάλιστα στους νέους˙ κάπου αλλού το πήγαινε που ίσως και να ‘χε δίκιο μέσα απ’ τις συνήθεις υπερβάσεις του να θέλει να το πάει. Όχι Ελένη μου στις περιπτώσεις των ναρκωτικών και τις παιδοφιλίας κανένας παραμυθατζής δεν έχει το δικαίωμα να κάνει υπερβάσεις σε πράξεις κι έργα ανθρώπων εγκληματικά. Αν κάτι με δικαίωνε μονάχα χθες το βράδυ ή κι ίσως και σε επόμενες βραδιές, είναι αυτό που έμαθα και μάλιστα τώρα στα τελευταία, και το όχι επιτέλους παράδοξο για μένα, από ένα τούρκο συγγραφέα, τον ίδιο που μου δίδαξε κάποια κρυμμένα μυστικά ακόμη και γι’ αυτόν τον Έρωτα αλήτη, τον Αχμέτ Ουμίτ. Αυτός λοιπόν στο τέλος του βιβλίου του, τέσσερα εγκλήματα, λέει αυτολεξεί κι αξίζει και να το διαβάσεις κι απάνω αυτού και να σκεφθείς το ότι κανείς μας και για καιρούς ακόμη δεν είναι τέλειος και μάλιστα όταν χρειάζεται να εκφράσει κάποιους βαθύτερους συλλογισμούς: Είμαι ένας ποταπός που έζησε και ζει στην εποχή των τυράννων.
ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΑΤΖΗ
ΠΟΥ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΦΙΛΗ ΕΛΕΝΗ ΣΕΤΤΑ
ΑΛΛΑ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ
ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΦΙΛΟΥΣ
Αγαπημένη Ελένη, δευτερολογώντας μετά το μικρό μου σχόλιο χθες σχετικά με μια μπροσούρα που σχεδίαζες πολύ σωστά να κάνεις σχετικά με την επίδραση των ναρκωτικών στο μυαλό της νεολαίας μας, αισθάνομαι επιτακτικά την υποχρέωση να σου ξεκαθαρίσω δημοσίως, ότι χωρίς ποτέ να δηλώνω άγιος, αν κάτι μίσησα στην ζωή μου από τις γουρουνιές του κάθε ανθρώπου, είναι δύο πράγματα: Πρώτο τη διάδοση των ναρκωτικών, και δεύτερον την παιδοφιλία, που και η λέξη ακόμη αυτή που την εκφράζει στη μοντέρνα γλώσσα μας κυριολεκτικά αδικείται. Και τις δύο αυτές καταστάσεις τις θεωρώ απ’ την πλευρά των θυτών, σαν έσχατο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και κάθε στοιχειώδους κανόνα της ηθικής της. Κι όταν λέω αυτό Ελένη δεν το λέω αβασάνιστα και μάλιστα απέραστο από χιλιάδες βασανιστικές σκέψεις και συνειρμικές διακλαδώσεις. Όλα στον άνθρωπο συγχωρούνται τελικά, ακόμη και τα χειρότερα. Ο δαιμονιασμένος Ντοστογιέφσκι στους αδελφούς Καραμαζώφ φθάνει στην ακρότητα του οίκτου και του ελέους, να βάζει το δίλημμα, κυρίως στον εαυτό του, να αναρωτιέται αν είναι δυνατόν, μία μάνα να συγχωρεί ποτέ το δολοφόνο του παιδιού της. Όλα συγχωρούνται στον άνθρωπο Ελένη, ακόμη και τα χειρότερα, εκτός από το να βιάζει κανείς το μυαλό των παιδιών και γενικότερα των νέων, είτε με την κτηνωδία των διαστροφικών ορέξεων του επί του σώματός των, είτε με την επίσης κτηνωδία των διαστροφικών επίσης ορέξεων του επί της ψυχής των, προς απόκτηση, ηδονής, χειραγώγησης, συσσώρευσης πλούτου, και παραπλάνησης των παιδιών και πάλι γενικότερα των νέων από το περιφανέστατο νόημα της ζωής, στο ότι: ακόμη και ο μόχθος μας να ζούμε είναι χαρά ατελείωτη.
Από εκεί και πέρα Ελένη, ίσως θα αναρωτιέσαι και μάλιστα δικαίως, τι ήταν αυτό, που σου ανέστειλε εχθές το βράδυ την ευγενή παρόρμηση να ετοιμάσεις την μπροσούρα. Δεν έχεις άδικο αν σκέφτηκες˙ πως ίσως έτσι ωραιοποιώντας, έστω κι ηθελημένα ο παραμυθατζής, κάποια, κατά τα άλλα νοσηρά, όχι όμως απαραιτήτως και εγκληματικά ακούσματα των παλαιότερων των εποχών, τότε που δεν υπήρχε ακόμη εμπόριο ηρωίνης και κόκας και των άλλων συναφών, και μάλιστα στους νέους˙ κάπου αλλού το πήγαινε που ίσως και να ‘χε δίκιο μέσα απ’ τις συνήθεις υπερβάσεις του να θέλει να το πάει. Όχι Ελένη μου στις περιπτώσεις των ναρκωτικών και τις παιδοφιλίας κανένας παραμυθατζής δεν έχει το δικαίωμα να κάνει υπερβάσεις σε πράξεις κι έργα ανθρώπων εγκληματικά. Αν κάτι με δικαίωνε μονάχα χθες το βράδυ ή κι ίσως και σε επόμενες βραδιές, είναι αυτό που έμαθα και μάλιστα τώρα στα τελευταία, και το όχι επιτέλους παράδοξο για μένα, από ένα τούρκο συγγραφέα, τον ίδιο που μου δίδαξε κάποια κρυμμένα μυστικά ακόμη και γι’ αυτόν τον Έρωτα αλήτη, τον Αχμέτ Ουμίτ. Αυτός λοιπόν στο τέλος του βιβλίου του, τέσσερα εγκλήματα, λέει αυτολεξεί κι αξίζει και να το διαβάσεις κι απάνω αυτού και να σκεφθείς το ότι κανείς μας και για καιρούς ακόμη δεν είναι τέλειος και μάλιστα όταν χρειάζεται να εκφράσει κάποιους βαθύτερους συλλογισμούς: Είμαι ένας ποταπός που έζησε και ζει στην εποχή των τυράννων.
1 σχόλιο:
Αγγελε μου ειναι το χρονικο μιας απολογιας γεματη ευαισθησια θυμο οικτο γιαυτους που δεν νοιωθουν τις πραξεις τους και γενικοτερα ειναι ενας βαθυς στοχασμος για τον ανθρωπο,για την πορεια τις κοινωνικης αδικιας, για το εμποριο της ψυχης, για την αποπλανηση της παιδικης ηλικιας... Ο ανθρωπος γεννηθηκε απο το χαος... το μυαλο του ο οδηγος για το μονοπατη της Αρετης ή της Κακιας...οι σκεψεις του το βασανιστηριο του...ΟΣΟ ΞΑΝΟΙΓΕΤΑΙ Η ΣΚΕΨΗ ΣΤΕΝΕΥΟΥΝ ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΑΝΕΤΑΙ..Κ.ΒΑΡΝΑΛΗΣ
Δημοσίευση σχολίου